Opowiadam..

OPOWIADANIE TRZECIE CZYLI FUFAJKA WSPOMINA PRZYJACIÓŁ

Hm, na wyraźne życzenie niektórych czytelników i wielbicieli oto ono ...opowiadanie trzecie. Póki jesień powoli wkraczająca w zimę trwa, póty Fufajka będzie nas zaszczycał swą obecnością. Didi codziennie śledzi jego przygody, ba! dziś podobno Fufajka wpadł do jej termosu niby do studni głębinowej, a nawet przez chwilę siedział pod kredensem. Zdaniem Didi, Fufajka jest wszędzie, w kilku miejscach naraz i ona doskonale go zna. Przekonuje mnie, że o, o właśnie był tu dopiero co, tam widzisz siedzi na parapecie i rozmawia z Kasztanką i Cytrynką (małe lalki bliźniaczki). Ja natomiast twierdzę, że Fufajka pragnie pozostać raczej niewidzialny i jeśli nawet wyjdzie już na ogród w swej zielonej pelerynce pod czerwonym jak mak parasolem, to usłyszawszy najlżejszy szelest w pobliskich krzewach, daje nura do swej norki i tam siedzi niby ta przysłowiowa mysz pod miotłą...

Ale, ale...nie o tym miała bajać trzecia opowieść z ogrodu listopadowego...Gdy dżdżysto i mglisto, Fufajka przesiaduje przy maleńkim piecu na suche liście lipy i pisze listy. Wspomina.., rozmyśla, oddaje się podróżom w wyobraźni. Ot, choćby taki dobry druh jak Kosmatek ze Starej Wierzby (znacie?) - jakże chciałbym go ponownie spotkać! ubranko kuse, kosmate, czapka z delikatnego dzwonka, uśmiech niezapomniany, a głowa pełna pomysłów. Albo Krasnal Hałabała..ile to czasu upłynęło od kiedy byliśmy na przyjęciu u zaprzyjaźnionej wiewiórki czy u szpaczej rodziny.. Nie mówiąc o króliku Groszku, koziołku Truchciku, wiewiórce Barbaszce i jej wesołych puchatych dzieciach - Frygasie, Migasie i Faramuszce. Miłe wspominki, przyjemne chwile przepędziliśmy razem. Fufajka uśmiecha się do swych wspomnień. Nie patrzy wstecz jakoby nie dostrzegał tego całego piękna, które go otacza obecnie. Co to, to nie - żadnego tkwienia w zmurszałej plątaninie przeszłości, ale na chwilę zanurzyć się w beztroskich jak dmuchawce i motyle sukienki, pełnych radości chwilach sprzed lat...o tak, ma chęć wtedy wykrzyknąć słowa najweselszej piosenki wbrew szarości listopada i jego siąpiąco-katarowej urodzie. A przecież Didi wciąż dopomina się o nowe piosenki i wiersze autorstwa Fufajki. A zatem rzut oka wstecz ku pokrzepieniu serc, ewentualnie dla korekty i ustawienia siebie do pionu, ale wciąż do przodu, cała naprzód z piosenką na ustach i nutami w kapeluszu:

O moja peleryno na wietrze graj!
Czy listopad to czy styczeń a może złoty maj
Nieś mnie na skrzydłach wiatru kołysaj na gałęzi
wypuść mój głos na pola niech w gardle się nie więzi!

Kapeluszu falbaniasty zaśpiewaj donośnie
niech dźwięki wyfruną niech pieśń pod śliwą rośnie
zatrzęsą się mury domów, zaśmieje ulica
to Fufajka szalony melodią ją zachwyca...

I tak jesienny Ogrodnik grzmiał spod liści jabłoniowo-orzechowych, które rozpostarł jako dach swego mieszkania. Śpiewał pełną piersią, gwizdał, mruczał...a słowa biegły niczym nieskrępowane w czasoprzestrzeń, docierały do jej zakamarków  - i do starej wierzby Kosmatka, i do dziupli Barbaszki, i do pokoju Didi. Już spała, ale przez sen zaśmiała się cicho. Przymierzała ów falbaniasty kapelusz, z którego wypadły trzy zwrotki Fufajkowej piosenki - zielona na nudę, biała w złote grochy na niepogodę i czerwona wyszywana w króliki - na dobry sen. Dobranoc.

Ślady małych stóp, cień pelerynki, makowego parasola widzicie?...Słyszycie...? Jesienny Fufajka przebiegł po kamieniach delikatnie jak tchnienie i zaszył się w gęstwinie...Do miłego!